Uit het dal

Je moet wel uit een heel diep dal komen als een bezoekje aan de DIRK je al blij maakt. Dat daarbij het winkelwagentje als rollator dienst doet zegt veel over hoe anders je naar de wereld kijkt als je net 6 weken in bed en rolstoel hebt gebivakkeerd.

Je moet wel van heel ver komen als een bescheiden ritje op een damesfiets door de Goudse Hout een euforisch gevoel teweegbrengt.

En uit een diep dal kwam ik. Allereerst was er de pijn, gevolgd door de immobiliteit. Liggen en zitten waren de enige opties, terwijl de wereld buiten doorging. De dagen waren lang en de nachten vaak rusteloos. Ondanks de fysieke malheur van gebroken botten bleef het optimisme. Relativeren wordt een kunst: ik hou me vast aan de ontelbaar veel mooie momenten die ik heb beleefd op de fiets. Dan kan het een keer mis gaan. En met de  hartverwarmende belangstelling van ‘Vlekkers’ in mijn rug leg ik de weg door het dal af.

Na zes weken breekt dan eindelijk het moment aan waarop ik weer mag lopen. Wat voor velen een vanzelfsprekende handeling is, is voor mij opeens een grootse overwinning. De eerste stappen zijn onzeker, maar het gevoel van vooruitgang is onmiskenbaar. Een wandelingetje door het Steinse Groen wordt een heuse gebeurtenis, een symbool van herstel en hoop. Na 6 weken van inactiviteit ga je de kleine dingen weer waarderen.

Het herstel gaat met horten en stoten. Twee stappen vooruit en één weer terug. Het lichaam is duidelijk nog hard bezig om alle schade te repareren. Maar het menselijk organisme is tot veel in staat, sprak wijlen Jean Nelissen vaak in zijn onvolprezen commentaar in mooie wielerkoersen. Mijn grootste sportprestaties liggen ver achter me, maar de berg waar ik nu overheen moet vergt misschien wel de grootste inspanning van mijn leven; zowel fysiek als mentaal. Ik laat het dal achter me, de top is nog ver en niet in zicht, maar de stijgende lijn is ingezet!

Bernd van den Berg