Wassenaar en De Kaag

De koers in mijn Garmin geladen, een shirt met merinovoering en windbreker jack lagen al klaar. Een beetje fris op weg naar Van Noord, maar al in Waddinxveen brak de zon stap voor stap door, heerlijk. Dat dacht ik, maar zo heerlijk was het niet om steeds weer gepasseerd te worden en zo de hele groep voor je te zien verdwijnen. Ik kon dan hulp krijgen en even uit de wind zitten, maar dat ben je snel kwijt op smalle wegen of kruisingen. Na ploeteren en hulp waar wenselijk werd later de wind door bebouwing gebroken om tenslotte rugwind te gaan heten.

Ik raakte in de war, hoe gaat de tocht? We reden richting De Wassenaarse Slag en kozen Katwijk. Komt Meijendel nu wel of niet? In mijn hoofd duizelde het, de droombeelden speelden niet zonder reden op. Mijn hartslag sloeg op hol: Meijendel versus verouderen. Bij het ouder worden gaat het wat trager, de snelheid wordt lager en klimmen is nooit meer in een percentage van twee cijfers. Ik voel dat ik in de rode zone terecht ben gekomen. Nieuwe clubleden zijn niet bekend met het fenomeen ‘Meijendel-afscheid’. Dat wil je niet meemaken, noch als slachtoffer, noch als toeschouwer. In mijn droom overkwam het drie Vlekkers voor mij. In een toespraak vol lof over lange tochten, prestaties, functies in de club en meer mooie momenten, zal er een tijd van afscheid komen. Het is opletten in het verkeer en vaak lukt het bij de groep blijven niet.

Ik droom verder. ’Leo, we zien dat het moeilijker wordt, je slaat vaker ritten over, terwijl je soms verdienstelijk voor de club bent geweest. We hebben een fantastische oplossing, we geven je deze medaille, want we vulden alvast in het kilometerklassement in dat je de veertigduizend kilometer behaalde. En we weten dat je als vrijwilliger met een duo-fiets rijdt, zo blijf je fit.’

Dat wilde ik niet meemaken, vluchtte, maar het zand gleed onder mijn voeten weg en ik voelde me als een vlieg in de stroop. Ik werd wakker, kwam tot besef dat ik zou fietsen, de droom vervaagde.