Egberts Camino naar Valencia

Egbert besloot het net even anders te doen: hij ging ‘gewoon’ op de fiets naar Valencia om daar de diploma-uitreiking van zijn dochter bij te wonen. Een ander zou het vliegtuig pakken, maar Egbert nam een abonnement op Komoot, maakte een mooie route, hing twee tassen en een klein stuurtasje aan z’n racefiets, stapte op, en fietste een krappe drie weken later Valencia binnen.

De eerste 500 km naar Parijs werd hij vergezeld door Leo de L, Mari en Gonda. Voor hen uiteraard ook een heel avontuur, maar peanuts vergeleken bij wat Egbert nog te wachten stond. Na een hele gezellige ‘rustdag’ in Parijs (met museumbezoek en stadswandeling), vertrokken Egberts tijdelijke metgezellen met de trein terug naar huis, en stond Egbert er alleen voor! Hij zag er niet tegenop. ‘Het is avontuur!’ riep hij altijd uit, als we weer eens op een onverharde of onmogelijke (lees: grind, gaten, stenen, gras) weg terecht kwamen, of op een kasseienstrook.

Elke avond na zijn fietsdag stuurde Egbert ons een berichtje over zijn voortgang en zijn dagelijkse ervaringen. We zagen hem in rap tempo Frankrijk uitfietsen.

Pas in Pamplona (Spanje) gunde hij zich zijn tweede rustdag. De laatste week in Spanje kreeg hij te maken met extreme hitte, waardoor hij zich genoodzaakt zag om ’s ochtends om 5 uur al op de fiets te stappen, om zo de ergste warmte voor te zijn. En wat denk je van alle hoogtemeters met volledige bepakking en een lichaam dat niet bepaald geschikt is om te klimmen..! Hij deed het allemaal en ging onvermoeibaar het avontuur aan.

Op 26 juni net na het middaguur ontvingen we het volgende bericht van Egbert:

‘Zit nu in een café in Valencia, ontroerd, emotioneel en dankbaar dat m’n poco-loco fietsproject van 2200 km is afgerond. Ik heb mooie ontmoetingen gehad met mezelf en anderen, en zo dadelijk ontmoet ik mijn dochter’

Na het lezen van zijn bericht waren ook wij die hem hebben uitgezwaaid ontroerd. Hij heeft het gewoon geflikt. Wat een krachttoer!

Wat hadden we graag naast hem gezeten om met hem dat finishbiertje te drinken, maar dit was zijn moment. Zijn prestatie. Zijn camino. Uiteindelijk is gebleken dat er niets was wat hij niet kon.