De Vergeten Bidon

Er was eens een bidon, of eigenlijk waren het er 2, maar laten we ons er op eentje concentreren. Het leven is al complex genoeg.

De bidon behoorde toe aan zijn baasje. En oh wat was de bidon daar trots op. Op haar racefiets had het baasje een speciaal ding geplaatst, de bidon had weleens opgevangen dat dit een bidonhouder heet, waar hij gemakkelijk inpaste. Zelfs als hij zijn buik vol had met water, wat bijna altijd wel zo was. En onderweg dronk het baasje hem dan langzaam leeg. Dan voelde de bidon zich steeds lichter worden, wat best fijn was.

Kilometers lang trokken ze samen op, de bidon en zijn baasje. Onderweg zag hij veel verschillende soorten landschappen voorbij komen. Bomen, weilanden, heuvels en bergen. Vaak zag hij asfalt als hij omlaag keek, maar soms ook iets wat op grind leek. Het viel hem dan altijd op dat zijn baasje dan meteen ging mopperen. Hij kreeg de indruk dat zij dat soort wegdekken niet zo kon waarderen.

Vaak dacht de bidon, eigenlijk hebben het baasje en ik best een intiem contact. Want om het water uit hem te kunnen krijgen moest zij haar mond tegen zijn mondstuk zetten. Dus zij moet mij wel heel erg vertrouwen en bovendien erg op mij gesteld zijn, zo had de bidon bedacht. Misschien ziet het baasje mij wel als vriend, dacht hij vaak. Waarschijnlijk wel.

Maar helaas, vriendschap is een illusie, zo zong het Goede Doel al eens. Want vandaag gebeurde er iets wat de bidon nooit voor mogelijk had gehouden. Het kwam zelfs niet in zijn ergste nachtmerries voor. Eerst stond hij op een tafeltje buiten, met allemaal kopjes koffie om hem heen. Dat was bekend terrein voor de bidon, want hij had geleerd dat dit ‘de koffiestop’ heet. Daarna droeg het baasje hem naar een ruimte met allemaal tegels aan de wand en een kraan. Daar werd hij opnieuw gevuld met water. Tot zover niets nieuws onder de zon.

Maar toen gebeurde het. Hij stond keurig gevuld en al te wachten op het moment dat het baasje hem zou oppakken om terug te lopen naar buiten. Maar het baasje kwam niet terug. Uren gingen voorbij en veel mensen kwamen in en uit de ruimte met de tegels aan de wand gelopen. Maar steeds was het baasje er niet bij.

Nu ligt hij in een grote mand en voordat hij daar hardhandig werd ingegooid kon de bidon nog net zien dat er ‘gevonden voorwerpen’ op stond. En nu heeft hij tijd om na te denken, veel te veel tijd eigenlijk. Waarom heeft het baasje hem zomaar achtergelaten in deze vreemde omgeving? Is zij mij soms vergeten? Hebben al die mooie fietstochten, die we samen hebben beleefd, dan helemaal geen betekenis voor haar? Ben ik zo inwisselbaar als bidon?

De bidon zou wel kunnen huilen, maar dat lukt hem niet. Hij heeft genoeg water in zich dat zou kunnen dienen als traanvocht, maar hij krijgt het er zelf niet uit. Daarvoor heeft hij het baasje nodig. Maar kennelijk heeft zij gekozen voor een andere bidon, vast van een of ander duur Italiaans merk.

Hopelijk komt er ooit nog een ander baasje voorbij de mand met ‘gevonden voorwerpen’ gelopen en pakt hij of zij hem eruit als nieuwe reisgenoot. Zo lang het maar geen baasje is met een elektrische fiets denkt de bidon, want dan blijft hij net zo lief in zijn mandje liggen.