Rit naar Valencia gehad, nu al zin in de volgende

We (Leo de L, Gonda, Mari en ik) vertrokken op 5 juni. Tot Parijs was het pittig maar heel gezellig. Pittig, omdat we grotendeels windkracht 4/5 tegen hadden. Gezellig omdat je de ervaringen en verhalen samen kon delen. Ik genoot van het gemopper van Gonda als de kasseienstrook iets te gortig was voor mens en materiaal, de geruststellende woorden van Leo dat het maar maximaal 450 meter zou zijn (dat klopte overigens niet altijd) en de zorg waarmee Mari het bier selecteerde om ’s avonds samen op te drinken.

 Na een culturele rustdag in Parijs moest ik afscheid nemen van mijn reisgenoten en alleen verder richting Tours. De eerste 30 kilometer Parijs uit reed ik door een parkachtig stedelijk landschap. Hierna leek het alsof de bewoning ophield en werd het leeg en dunbevolkt. ’s Avonds slaap ik in een uitgewoond appartement dat aangeprezen werd als sfeervol en karakteristiek. De volgende dag rijd ik naar Tours, waar ik bij de Decathlon de nodige CO₂-cilinders koop. (De achterband loopt namelijk heel langzaam leeg). Vanuit Tours rijd ik naar het zuiden via een drukke B-weg naar Poitiers. Daar slaap ik in een camino met twee bedevaartgangers. Een van hen praat in zijn slaap (zijn tekst; merde!).

 Hierna fiets ik via Saint Georges du Bois, waar ik bij een Vrienden op de Fiets adres slaap. Vanuit dit adres fiets ik naar Soulac sur Mer door een heel dunbevolkt gebied naar Parentis-en-Born en Bayonne. Dat is trouwens een erg leuke levendige stad! Vervolgens de etappe naar Pamplona door Baskenland en langs de Pyreneeën.

Ik vertrok om 6.00, want het beloofde warm te worden. Ik fiets een fantastische tocht met 1910 hoogtemeters. Wat is dit gaaaaffff. Ik geniet van de vrijheid en het landschap. Tijdens de rustdag in Pamplona gooi ik de route om zodat ik wat minder hoogtemeters pak. Dit is nodig omdat het 38/39 graden is in Aragon.

Vanuit Pamplona gaat de tocht als een speer. Ik geniet van de zonsopgang, rijd door het verlaten landschap en kleine dorpjes (zeven huizen en een kunstgrasveld), zie een vos oversteken en heb om 10.15 uur  al 71 kilometer gefietst. Omdat ik de laatste kilometers wat saai vind en ik geen leuke hotels zie op de route besluit ik de route om te gooien en naar Tudela te fietsen. De groen gekleurde kaart naar Tudela geeft aan dat ik door natuur ga fietsen. (Groen = goed) 😉.

Na 12 kilometer op onverharde weg komt er een Spanjaard op een mountainbike naast me fietsen. Vriendelijk informeert hij of ik voldoende watervoorraad heb. Dat bevestig ik. Even later geeft hij aan dat de komende 33 kilometer onbewoond is en dat mijn fiets eigenlijk niet geschikt is voor het woestijnlandschap. (Geel = heel heet en zonder schaduw).

Besluitend dat voortzetting van mijn rit niet (volledig) onverantwoord is rijdt de Spanjaard na enige tijd op eigen tempo weer door. Extra voorzichtig zet ik de tocht voort. Hier moet je geen lekke band krijgen. Nadat ik de nodige kilometers omgereden ben, beland ik rond 14.30 uur in een enigszins gebraden toestand in een restaurant met airco, waar ik de grootste lol heb met twee bejaarde Spaanse dames. Dank je wel, google translate!

De laatste dagen rijd ik door het verstilde lege landschap van Aragon, door ogenschijnlijk verlaten dorpen, langs schaapskuddes en verlaten wegen. Ondertussen uitkijkend naar een dorpje 25 kilometer verderop. En ik heb het warm. Heel warm. Mijn lichaam begint al preventief te zweten als ik op de fiets stap.