Het Klavertje 2025

Op zaterdag 19 juli werd het Klavertje weer ‘gehouden’. Een heuse traditie binnen Vlek15. En bij deze traditie hoort uiteraard een verslag;

Ron

Om 06.00 uur schrikt Ron wakker, ruim een uur voordat de wekker zou afgaan. Ron staart naar het plafond en hij realiseert zich dat hij nauwelijks geslapen heeft. En hij weet waarom; vandaag moet hij presteren.

Nu is Ron gewend om te presteren. Op zijn werk draait hij er zijn hand niet voor om. Zijn collega’s weten ook, als de klus bij Ron ligt dan komt het goed. Ook als hij op sportief gebied moet presteren dan wordt Ron niet snel nerveus. Hij bereidt zich goed voor, zorgt dat hij in conditie is en de prestatie volgt vanzelf.

Maar vandaag is andere koek, of taart eigenlijk. Want Ron gaat een appeltaart bakken voor het gezelschap dat zich na het eerste Klavertje zal melden in zijn achtertuin. Hoeveel appeltaarten heeft Ron al gebakken? Hij is de tel kwijtgeraakt. Maar één ding weet hij zeker, nooit eerder voelde hij zo’n druk bij het bakken van een appeltaart. Want een taart bakken voor het Vlek-peloton is op zichzelf natuurlijk al een flinke opgave, maar een appeltaart……..

Hoeveel kilo’s appeltaart zullen er in de loop der jaren niet verorberd zijn tijdens de koffiestops? Ron is goed in rekenen, maar aan deze rekensom waagt hij zich niet. Durft hij ook niet; het maakt hem alleen maar meer nerveus. In elk geval is het meer dan duidelijk dat de kennis van wat een lekkere appeltaart is, en wat niet, bovengemiddeld groot is binnen Vlek15. En als de appeltaart in goede smaak valt dan is er een kans dat er een compliment volgt vanuit de groep Vlekkers. Maar als de taart de lat, die binnen Vlek 15 op het terrein van appeltaarten erg hoog ligt, niet kan raken dan volgt er kritiek.

Brrrrr….Ron trekt het dekbed over zijn hoofd. Hij probeert te bedenken waarom hij zijn vinger opstak toen het organiseren van het Klavertje ter sprake kwam. Maar hij ziet alleen maar allemaal aangebrande appeltaarten aan de binnenkant van zijn schedel.

Ad

Ruim voor 07.00 uur zit Ad gehuld in zijn Vlektenue aan zijn ontbijt. Hij heeft goed geslapen en zin in vandaag. Lekker 3 rondjes fietsen en tussendoor een gezellige zit met mede-Vlekkers. De middelste ‘zit’, de lunch, wordt bij Ad thuis geserveerd. Daarover maakt Ad zich geen zorgen.

Dat gaat goed komen, want hij heeft het vaker gedaan. Of eigenlijk heeft zijn echtgenote dit vaker gedaan. Want als Ad straks bij Van Noord de inschatting heeft gemaakt hoeveel mensen er komen lunchen, belt hij dat aantal snel door naar het thuisfront. Dan weet men daar hoeveel biologische tomatensoep er nodig is. En hoeveel broodjes, beleg en salades. En dan zit het werk van Ad erop en hoeft hij alleen nog maar te fietsen.

Volkomen relaxed neemt Ad nog een slok van zijn vers gezette koffie. Toen hij zijn vinger opstak om de lunch voor het Klavertje te organiseren wist hij precies wat hij deed. Hij kan dit aan, met gemak. No pressure.

Frans

De wekker hoefde Frans deze ochtend niet te zetten. Hij wordt wakker van het gefluit van de vogeltjes en het geluid van het kabbelende water van de Reeuwijkse plas waaraan zijn (of eigenlijk één van zijn…..) huis ligt.

Het wordt mooi fietsweer vandaag. Dat doet Frans deugt. Hij houdt er niet van om in de regen te fietsen. Niet dat hij bang is voor een beetje water. Natuurlijk niet, want Frans komt uit Rotterdam. Maar regen zorgt er voor dat zijn fiets vies wordt. En dat betekent poetsen en daar heeft Frans een hekel aan. Wat dat betreft, en alléén wat dat betreft, lijkt hij niet op zijn grote vriend Wolter Seinen. Die lijdt aan OCBCD (Obsessive-compulsive bike cleaning disorder.

Frans heeft er wel zin in, lekker fietsen vandaag. En tussendoor eerst een lekkere appeltaart bij Ron (Frans heeft hoge verwachtingen van de bakkunsten van Ron), daarna een lunch bij Ad en de afsluitende borrel is dan in Casa Van Weelen. Dus niet vergeten om straks even te vragen wie er allemaal blijven borrelen. Dan kan hij dat straks doorgeven aan het thuisfront en dan wordt het allemaal geregeld. Komt goed denkt Frans, en hij klikt tevreden zijn schoenen in zijn pedalen.

De appeltaart

Ik moet dit nu loslaten, denkt Ron bij zichzelf. Het werk zit erop. Niet eerder heeft hij zo geconcentreerd en in volledige focus een appeltaart gebakken. Nadat hij 10 keer de temperatuur had gecontroleerd heeft hij de taartvorm in de oven gezet. Nu kan hij niet anders doen dan wachten……

Als Ron een uur of wat later in zijn voortuin staat om te beginnen aan het 2^e Klavertje probeert hij terug te halen wat er zojuist is gebeurd. Maar het duizelt hem een beetje. Hij kan zich nog herinneren dat er een hele horde in Lycra gehulde mensen aan zijn eettafel stond, sommigen kwamen hem vaag bekend voor, en dat hij als in een roes zijn appeltaart in stukken sneed en uitdeelde. Daarna begaf hij zich met lood in zijn schoenen tussen het gezelschap, dat had plaatsgenomen in zijn achtertuin.

Misschien droomde hij, maar Ron denkt dat hij toch echt iedereen heeft horen zeggen dat ze zijn appeltaart erg lekker vonden. Er was er maar eentje die vroeg of er soms ook slagroom was (diens naam is bij de Redactie bekend). Het begint langzaam tot hem door te dringen, maar heel voorzichtig trekt Ron de conclusie………..missie geslaagd. Deze kan ik weer afvinken!